قرآن در نهج‌البلاغه عبدالله جوادی آملی تهران: کانون اندیشه جوان، 1386. چاپ سوم.(چاپ اول: 1377). 69 ص. رقعی.

به اعتقاد مؤلف، عناصر محوری حضور قرآن در نهج‌البلاغه و رهنمودهای نهج‌البلاغه درباره قرآن از سه رکن اساسی تشکیل شده است:

1. تطبیق محتوای نهج‌البلاغه با مضمون قرآنی،  و تعلیل مطالب آن با آیات کتاب خدا، و ظهور مطالب قرآنی در سخنان علی‌بن ابی‌طالب(ع)؛
2. استشهاد امیرالمومنین(ع) به آیات خاص قرآن، و تمسک آن حضرت(ع) در موارد مخصوص به بخشی از آیات الاهی قرآن حکیم؛
3. تعریف، ترغیب و تبیین حقیقت قرآن کریم از زبان علی‌بن ابی‌طالب(ع) در نهج‌البلاغه.

این کتاب، متناسب با رهیافت فوق، در پنج فصل به شرح زیر تنظیم شده است:

فصل 1: انسان کامل، قرآن تکوینی است؛ اطلاق کتاب الاهی، بر موجود طبیعی.

فصل 2: استحقاق علی‌بن ابی‌طالب(ع) برای معرفی قرآن حکیم؛ عظمت اهل بیت(ع)؛ علی(ع) از زبان خودش؛ عظمت علمی و عملی علی(ع)؛ هماهنگی حقیقت انسان کامل با حقیقت قرآن.

فصل 3: بررسی نظام فاعلی قرآن در نهج‌البلاغه.

فصل 4:‌ بررسی نظام داخلی قرآن در نهج‌البلاغه؛ چگونگی تفسیر قرآن در نهج‌البلاغه؛ تفسیر قرآن به قرآن، در حدیث رسول اکرم(ص).

فصل 5: بررسی نظام غایی قرآن، در نهج‌البلاغه؛ هدف آفرینش جهان و نظام غایی قرآن، در نهج‌البلاغه.